Wat ik hier schrijf,
spookt reeds enkele weken door mijn hoofd: onder de douche, tijdens
het koken, op het toilet, in de auto, vlak voor het slapen,... Vele
malen heb ik deze tekst in mijn hoofd geschreven en herschreven. Ik
twijfel, ik denk, ik woel maar het gaat niet weg of lost niet op.
Misschien vind je het
bull shit, misschien vind je het zinloos, misschien vind je het naïef, misschien vind je het compleet belachelijk.
Maar toch schrijf ik
het neer! Ik hoop er zo vanaf te zijn. Ik deel het met u.
Ik hoop zo mijn
frustratie eruit te wringen en de rust in mijn hoofd te laten
wederkeren … al is het maar voor even.
De laatste dagen gonst
het van onzekerheid, twijfel, onduidelijkheid, onvrede, opiniestukken, blogs, discussie,
gefoeter, zacht geroep,... over de gang van
zaken en de beleidskeuzes. De regering was er nog niet maar hun
plannen al legendarisch en veelbesproken. Nu is ze er wel. Joepie,
proficiat, champagne!
En ja ... ik beken:
De fijne details ken
ik niet. Ik volg, zoals de meerderheid, de berichtgevingen in de
media, lees hier en daar iets via facebook, lees blogs, kranten, …
maar ik volg geen diepgaande debatten of lees geen vakliteratuur om
deze materie tot in de puntjes te doorgronden. Ik heb daar ook weinig tijd en goesting voor. Politiek: er word al
te veel gezwetst en gezeverd.
Maar wel bekruipt mij
een onbehagelijk en wrang gevoel.
Wat gaat er veranderen?
Welke impact heeft dit op ons gezin/onze samenleving?
En ik beken:
Ik ben een positivist.
Ik neem wat er komt, ik
ben blij met wat we hebben, kijk weinig naar wat we niet hebben,
geniet van kleine dingen, modder wat aan, we nemen onze kinderen mee in
onze maalstroom van chaos, maken er het beste van, ….
Ik maak geen
berekeningen van ons gezinsbudget, geen begroting, geen
investeringsplan, geen kostenraming, geen balans. Ik wens mezelf geen
depressie toe, dus doe ik dat niet. En op het einde van de maand zien
we wel wat er over blijft (of wat niet).
Maar hé, wat een luxe
is dat: wij redden het! (voorlopig)
En ondanks dit
positivisme, zie ik de toekomst somber is.
En ik beken nog meer:
Ik ben ook een
struisvogel.
Ik loop stampvoetend
heen en weer, ik wapper met mijn veren uit ongenoegen en angst. Maar
er waait geen stof op, ik schiet niet in actie maar ik steek mijn
hoofd in het zand.
Ik probeer de negatieve
berichtgevingen te negeren, te vergeten of te ontwijken. Maar het lukt
niet! Mijn hoofd zit vol en ik kan het niet meer in het zand steken!!!
En nogmaals ik
beken:
Ik ben geen
stakerstype. Ik sta niet met een spandoek op de barricade. Ik stap
niet in een trein op zondagmorgen om een hele dag door te straten van
Brussel te sleffen en de longen uit mijn lijf te roepen.
Neen bedankt.
En dus zijn we weer bij
af...
Maar toch kan ik dit
niet meer aanzien!
IK MOET IETS
ONDERNEMEN.
Ik moet proberen iets
te doen, niet alleen voor mezelf of om mijn hoofd leeg te maken, maar voor mijn kinderen, voor onze kinderen, voor onze toekomst, voor anderen die
niet zo'n luide stem hebben als wij en die onze stem nodig hebben, voor mensen die
geen marge hebben en nu drijven maar binnenkort misschien verzuipen, voor het milieu
waar we allemaal verantwoordelijk voor zijn maar waar velen hun ogen
voor sluiten, voor ouderen, voor jongeren, voor jobs, voor cultuur, voor onderwijs, voor zorgen, voor jeugdbewegingen, voor andere verenigingen, voor sportclubs, voor ….
Er staat zoveel op het
spel!!!
Maar waarom gebeurt er
niets?
Waarom blijven we
zitten als een geslagen hond om nog meer slagen te incasseren?
Waarom DOEN we niets?
Het lijkt zo zinloos.
Maar ik wil toch het gevoel
hebben iets te hebben geprobeerd. Al lijkt het nog zo zinloos.
Staken: dat is wat we
normaal doen, in Brussel, op straat. Maar ik heb niet het gevoel dat
dit veel indruk maakt.
En dus bedacht ik het
volgende:
Hoe kan je als burger
je ongenoegen kenbaar maken zonder al te veel moeite? Want ja, ik
beken nogmaals: ik ben ook wel een beetje lui en ik heb zo weinig
tijd en ik heb al zo'n druk leven en ik maak me niet graag moe en ik
ben graag thuis bij mijn man en kindjes en ik zit veilig in mijn
huisje, tuintje, kindjes – omgeving,...
Wat is er vandaag de
dag 'belangrijk' in onze maatschappij?
GELD.... GELD... GELD,
alles draait om GELD
Dus als wij, als
burger, nu eens niet geven waar het allemaal om draait? We geven hen GEEN geld. We
houden onze centen bij en geven het niet uit. Ze zeggen wel eens:
geld moet rollen. Awel, ik leg mijn geld aan de ketting. Het blijft
hier, bij ons, in onze zak, op onze rekening (en ja ik weet het ook wel, ook hier
word aan verdient!). Kortom, ik geeft het niet uit en ik ga wel
budgetteren en begroten en besparen. Wat we niet écht nodig hebben,
komt er niet.
Bij deze wil ik graag
een oproep doen naar ieder die dit leest, om ook hetzelfde te doen.
Ga in staking! Er moet bespaard worden en dus bannen we elke vorm van
ondoordacht, zinloos consumeren!
Mijn gedachtegang gaat
zelfs nog verder. Ik droom van een STAKINGSDAG door de burgers waarop
we massaal 1 dag géén aankopen verrichten. Bekijk wat je op 1 dag
allemaal van financiële transacties doet (het zijn er meer dan je
denkt!) en dan spreken we een dag af en op die dag bannen we elke vorm van uitgaven en consumptie!
Deze stakingsvorm is
super simpel en toegankelijk voor iedereen want je moet eigenlijk
niets doen.
We consumeren niets.
We gaan niet naar de
supermarkt.
We gaan niet naar de
stad om te shoppen.
We gaan niet klussen.
We gaan niet met de
trein naar Brussel om onze schoenzolen te verslijten.
We doen niets.
Simpel toch.
Maar lukt dit???????????????????????????
Wat ik hier schrijf,
spookt reeds enkele weken door mijn hoofd. Ik twijfel, ik denk, ik
woel maar het gaat niet weg of lost niet op.
Dus nu schrijf ik het
neer!
Ik hoop er zo vanaf te
zijn.
En ik deel het met u.
Vind je het bull shit?
Zinloos? Naïef? Compleet belachelijk?
Of ben je even zot en
onrealistisch als mij om het te proberen? Om IETS te
bewegen? IETS duidelijk te maken? IETS te doen? IETS te laten horen?
Ik doe deze oproep, in een vlaag van radeloosheid, zonder plan, zonder achterban, zonder visie, zonder financiële middelen, zonder politieke visie, zonder dat mijn man het weet en hij verklaart mij vast ook zot :)
Maar wel met de hoop/illusie dat het iets kan betekenen en dat er misschien genoeg mensen even radeloos zijn om het op zijn minst eens te proberen. Ik weet ook niet of het enig effect zou hebben want ook daar heb ik geen case studie of simulatie van gemaakt shame on me :)
Wat ik wel besef, is dat het enkel kan slagen als er veel zotten mee doen!!
Wie is er ook zo radeloos? Wie is er ook zo zot?
Ik doe deze oproep, in een vlaag van radeloosheid, zonder plan, zonder achterban, zonder visie, zonder financiële middelen, zonder politieke visie, zonder dat mijn man het weet en hij verklaart mij vast ook zot :)
Maar wel met de hoop/illusie dat het iets kan betekenen en dat er misschien genoeg mensen even radeloos zijn om het op zijn minst eens te proberen. Ik weet ook niet of het enig effect zou hebben want ook daar heb ik geen case studie of simulatie van gemaakt shame on me :)
Wat ik wel besef, is dat het enkel kan slagen als er veel zotten mee doen!!
Wie is er ook zo radeloos? Wie is er ook zo zot?
En misschien is dit schrijfsel een maat voor niets. Dat kan, daar ben ik me van bewust. Daar heb ik wel aan gedacht. Maar ik heb dit dan wel even van me af geschreven en kan mezelf niets verwijten. Beter iets doen dan niets zeker....
En wat als niemand dit de moeite vind?
Dat is dan jammer en dan ga ik terug in de politiek!
De Struisvogelpolitiek
…
Uw nederige struisvogel dank u,
Caroline