dinsdag 21 oktober 2014

Ik ben een struisvogel...

Wat ik hier schrijf, spookt reeds enkele weken door mijn hoofd: onder de douche, tijdens het koken, op het toilet, in de auto, vlak voor het slapen,... Vele malen heb ik deze tekst in mijn hoofd geschreven en herschreven. Ik twijfel, ik denk, ik woel maar het gaat niet weg of lost niet op.
Misschien vind je het bull shit, misschien vind je het zinloos, misschien vind je het naïef, misschien vind je het compleet belachelijk.
Maar toch schrijf ik het neer! Ik hoop er zo vanaf te zijn. Ik deel het met u.
Ik hoop zo mijn frustratie eruit te wringen en de rust in mijn hoofd te laten wederkeren … al is het maar voor even.

De laatste dagen gonst het van onzekerheid, twijfel, onduidelijkheid, onvrede, opiniestukken, blogs, discussie, gefoeter, zacht geroep,... over de gang van zaken en de beleidskeuzes. De regering was er nog niet maar hun plannen al legendarisch en veelbesproken. Nu is ze er wel. Joepie, proficiat, champagne!

En ja ... ik beken:
De fijne details ken ik niet. Ik volg, zoals de meerderheid, de berichtgevingen in de media, lees hier en daar iets via facebook, lees blogs, kranten, … maar ik volg geen diepgaande debatten of lees geen vakliteratuur om deze materie tot in de puntjes te doorgronden. Ik heb daar ook weinig tijd en goesting voor.  Politiek: er word al te veel gezwetst en gezeverd.
Maar wel bekruipt mij een onbehagelijk en wrang gevoel.
Wat gaat er veranderen? Welke impact heeft dit op ons gezin/onze samenleving?

En ik beken:
Ik ben een positivist.
Ik neem wat er komt, ik ben blij met wat we hebben, kijk weinig naar wat we niet hebben, geniet van kleine dingen, modder wat aan, we nemen onze kinderen mee in onze maalstroom van chaos, maken er het beste van, ….
Ik maak geen berekeningen van ons gezinsbudget, geen begroting, geen investeringsplan, geen kostenraming, geen balans. Ik wens mezelf geen depressie toe, dus doe ik dat niet. En op het einde van de maand zien we wel wat er over blijft (of wat niet).
Maar hé, wat een luxe is dat: wij redden het! (voorlopig)
En ondanks dit positivisme, zie ik de toekomst somber is.

En ik beken nog meer:
Ik ben ook een struisvogel.
Ik loop stampvoetend heen en weer, ik wapper met mijn veren uit ongenoegen en angst. Maar er waait geen stof op, ik schiet niet in actie maar ik steek mijn hoofd in het zand.
Ik probeer de negatieve berichtgevingen te negeren, te vergeten of te ontwijken. Maar het lukt niet! Mijn hoofd zit vol en ik kan het niet meer in het zand steken!!!

En nogmaals ik beken:
Ik ben geen stakerstype. Ik sta niet met een spandoek op de barricade. Ik stap niet in een trein op zondagmorgen om een hele dag door te straten van Brussel te sleffen en de longen uit mijn lijf te roepen.
Neen bedankt.

En dus zijn we weer bij af...


Maar toch kan ik dit niet meer aanzien!
IK MOET IETS ONDERNEMEN.
Ik moet proberen iets te doen, niet alleen voor mezelf of om mijn hoofd leeg te maken, maar voor mijn kinderen, voor onze kinderen, voor onze toekomst, voor anderen die niet zo'n luide stem hebben als wij en die onze stem nodig hebben, voor mensen die geen marge hebben en nu drijven maar binnenkort misschien verzuipen, voor het milieu waar we allemaal verantwoordelijk voor zijn maar waar velen hun ogen voor sluiten, voor ouderen, voor jongeren, voor jobs, voor cultuur, voor onderwijs, voor zorgen, voor jeugdbewegingen, voor andere verenigingen, voor sportclubs, voor ….
Er staat zoveel op het spel!!!


Maar waarom gebeurt er niets?
Waarom blijven we zitten als een geslagen hond om nog meer slagen te incasseren?
Waarom DOEN we niets?

Het lijkt zo zinloos.
Maar ik wil toch het gevoel hebben iets te hebben geprobeerd. Al lijkt het nog zo zinloos.

Staken: dat is wat we normaal doen, in Brussel, op straat. Maar ik heb niet het gevoel dat dit veel indruk maakt.
En dus bedacht ik het volgende:
Hoe kan je als burger je ongenoegen kenbaar maken zonder al te veel moeite? Want ja, ik beken nogmaals: ik ben ook wel een beetje lui en ik heb zo weinig tijd en ik heb al zo'n druk leven en ik maak me niet graag moe en ik ben graag thuis bij mijn man en kindjes en ik zit veilig in mijn huisje, tuintje, kindjes – omgeving,...

Wat is er vandaag de dag 'belangrijk' in onze maatschappij?
GELD.... GELD... GELD,  alles draait om GELD
Dus als wij, als burger, nu eens niet geven waar het allemaal om draait? We geven hen GEEN geld. We houden onze centen bij en geven het niet uit. Ze zeggen wel eens: geld moet rollen. Awel, ik leg mijn geld aan de ketting. Het blijft hier, bij ons, in onze zak, op onze rekening (en ja ik weet het ook wel, ook hier word aan verdient!). Kortom, ik geeft het niet uit en ik ga wel budgetteren en begroten en besparen. Wat we niet écht nodig hebben, komt er niet.

Bij deze wil ik graag een oproep doen naar ieder die dit leest, om ook hetzelfde te doen. Ga in staking! Er moet bespaard worden en dus bannen we elke vorm van ondoordacht, zinloos consumeren!
Mijn gedachtegang gaat zelfs nog verder. Ik droom van een STAKINGSDAG door de burgers waarop we massaal 1 dag géén aankopen verrichten. Bekijk wat je op 1 dag allemaal van financiële transacties doet (het zijn er meer dan je denkt!) en dan spreken we een dag af en op die dag bannen we elke vorm van uitgaven en consumptie!
Deze stakingsvorm is super simpel en toegankelijk voor iedereen want je moet eigenlijk niets doen.
We consumeren niets.
We gaan niet naar de supermarkt.
We gaan niet naar de stad om te shoppen.
We gaan niet klussen.
We gaan niet met de trein naar Brussel om onze schoenzolen te verslijten.
We doen niets.

Simpel toch.
Maar lukt dit???????????????????????????




Wat ik hier schrijf, spookt reeds enkele weken door mijn hoofd. Ik twijfel, ik denk, ik woel maar het gaat niet weg of lost niet op.
Dus nu schrijf ik het neer!
Ik hoop er zo vanaf te zijn.
En ik deel het met u.

Vind je het bull shit? Zinloos? Naïef? Compleet belachelijk?
Of ben je even zot en onrealistisch als mij om het te proberen? Om IETS te bewegen? IETS duidelijk te maken? IETS te doen? IETS te laten horen?

Ik doe deze oproep, in een vlaag van radeloosheid, zonder plan, zonder achterban, zonder visie, zonder financiële middelen, zonder politieke visie, zonder dat mijn man het weet en  hij verklaart mij vast ook zot :)
Maar wel met de hoop/illusie dat het iets kan betekenen en dat er misschien genoeg mensen even radeloos zijn om het op zijn minst eens te proberen. Ik weet ook niet of het enig effect zou hebben want ook daar heb ik geen case studie of simulatie van gemaakt    shame on me :)
Wat ik wel besef, is dat het enkel kan slagen als er veel zotten mee doen!!

Wie is er ook zo radeloos? Wie is er ook zo zot? 

En misschien is dit schrijfsel een maat voor niets. Dat kan, daar ben ik me van bewust. Daar heb ik wel aan gedacht. Maar ik heb dit dan wel even van me af geschreven en kan mezelf niets verwijten. Beter iets doen dan niets zeker....

En wat als niemand dit de moeite vind?
Dat is dan jammer en dan ga ik terug in de politiek!
De Struisvogelpolitiek …

Uw nederige struisvogel dank u,
Caroline

woensdag 12 februari 2014

ge-kreuzirjhfhsdysghdj-tandenknars

Eergisteren was het 10 februari 2014.
U denkt 'so what!'
Voor ons een belangrijke dag : de start van de aanmelding voor de lagere school.

Al een tijdje lig ik wakker van deze keuze. Persoonlijk vind ik dat mijn ouders de verkeerde keuze maakten voor mij maar in die tijd was het meer een 'traditie' om te kiezen voor een bepaalde school en of het kind daar al dan niet bij past, was van ondergeschikt belang.
(misschien zijn we nu verwend of snobistisch maar iedereen wil voor zijn/haar kind het beste?! Toch?)

Ik herinner me een identieke dag in 2010 wanneer dit systeem de eerste keer werd ingevoerd. Die eerste keer was het tijdstip van aanmelden nog belangrijk, wat gelukkig nu niet meer is. Om 14u ging de website open en na 1 minuut crashte het systeem tot grote ergernis en frustratie van al die ouders die stipt om 14u probeerden aan te melden.
Nu hebben we iets meer tijd.
Maar waarom stelt dit me niet gerust?
Ik hoor nu al verhalen van kinderen die geen plaats hebben in de school van hun grote broer of zus!
Als daar al geen plaats voor is, hoe groot zijn de kansen dan voor ons kind (en velen anderen)?

Ergens maart 2010 kregen we onze uitslag van de loterij van de kleuterschool. Zwaar teleurgesteld waren wij want we hadden een plaats in onze 5de voorkeursschool. Bij onze onthaalmoeder waren er 5 kindjes die het jaar erna naar de kleuterschool zouden gaan, dus 5 aanmeldingen. Toen ik daar om 9u die ochend binnenstapte, was het net alsof er een bom was ontploft!
3 van de 5 kindjes hadden GEEN school
1 kindje had een school maar 5de voorkeur (wij dus)
1 kindje had de 1ste school van voorkeur (die ouders hadden ook maar 1 school opgegeven want ze woonden NAAST deze school)
3 op 5 had GEEN school.
Plots besefte ik dat ik eigenlijk HEEL blij mocht zijn dat ons kind naar school kon gaan! Wat een luxe!!!
Ondertussen hebben alle kindjes een school gevonden maar niet altijd de keuze van de ouders.

Onze dochter zit in een kleuterschool zonder lagere school en zo begint de procedure voor ons opnieuw. Momenteel leg ik ons lot en dat van ons kind in de handen van de scholenloterij. Ik zou me er vreselijk druk over kunnen maken maar momenteel voel ik eerder 'machteloosheid'. Ik laat het nu zo en wacht af.

Als je jong bent, denk je: joepie! We kopen een huisje in de stad. Alles is dichtbij, met de fiets naar werk, cultuur om de hoek, vrienden in de straat, terrasjes in de zomer ... het leven is mooi.
En als er dan kindjes aankomen, word je met je neus op de feiten geduwd:
wachtlijsten, wachtlijsten, wachtlijsten, ...
voor crèches, voor scholen, voor zwemlessen, voor scouts, voor vakantieopvang, voor sportkampen, voor , voor, voor, voor, ....

Ik krijg zéér sterk het gevoel dat ik mijn kinderen niet hetzelfde KAN bieden dan kinderen die buiten de stad wonen! Ik wil het wel maar we lopen tegen de muren van de stad aan. De stad lijkt te klein voor onze kinderen! Deze stad kan (of wil) onze kinderen niet! Ik hou van deze stad en voor de rest woon ik hier super graag en ik wil echt niet naar den buiten verhuizen...
nu nog niet...
maar hoe zal ik hierover denken binnen 2 jaar, binnen 3 jaar,... als onze 2 andere kinderen naar school gaan, willen leren zwemmen, naar de scouts willen gaan,...
Ga ik dan nog zin hebben om met mijn hoofd tegen die muren van de stad te botsen?
Wil ik nog op de barricades gaan staan of geef ik het op?
Of rij ik met een auto vol kinderen tot buiten de stad voor school, zwemlessen, scouts, ...
Of denk ik dan FUCK OFF en laad mijn huifkar met gezin en inboedel vol richting Provence...???

Mijn moedergevoel word danig op de proef gesteld:
Lopen onze kinderen het risico achterop te lopen tov hun leeftijdsgenoten die niet in een stad wonen? 
Het lijkt een absurde vaststelling en compleet niet gestaafd door één of ander wetenschappelijk of universitair onderzoek maar wel een vraag die in deze moeder haar hoofd rondspookt. Ga ik mezelf deze keuze later beklagen of zullen mijn kinderen mij later confronteren met deze foute keuze? ... zoals ik nu ook mijn ouders hun foute keuze kwalijk neem ...

Nog veel stof om mijn hersens de komende nachten op volle toeren te laten draaien!

Gelukkig ligt zij er niet van wakker:





donderdag 28 november 2013

Kleuter vs Lavastroom

Op studio Brussel hoor ik soms het rubriekje 'Wat een dag...' met dan een persoonlijke quote over de belevenissen uit iemand zijn dag... Soms bedenk ik me wat ik daar achter zou zetten. Maar bij ons is het hier ALTIJD 'wat een dag...' De momenten dat er peis, vree en harmonie heerst, zijn schaarser en dus mijn quote zou eerder klinken in de trant van:
'Wat een dag, ik zit eindelijk rustig in de zetel zonder gehuil of geroep en dat klinkt vree saai maar ik kan daar intens van genieten!'
Want ook op dit eigenste moment, als ik dit probeer bij elkaar te typen, ligt er een 6 maandertje klaaglijk te huilen en te smeken om moeders aandacht. Jaja een moment van rust is voor mij een vermelding waard!

Met 3 kindjes zit ons huis vol leven, geluid, gelach, geroep, rommel, tranen, snot,... en er zijn zo van die dagen dat dit alles nog helser en intenser is. Zo hebben we hier een 3 jarige en als ik haar met iets zou moeten vergelijken, dan is het met een vulkaan... meer bepaald de Vesuvius ten tijde van Pompeii. Velen omschrijven haar als een deugniet met een guitig smoeltje maar niets is minder waar, ze is een vulkaan!
En wat voor één!!!
Soms slaapt ze.... en is ze lief en zacht en mooi.... en is ze lekker warm en knuffelig en kan je er alles van gedaan krijgen
Soms sluimert ze.... en roept ze uitdagend NEE.... en loopt ze lachend weg en moet je haar achterna lopen.... en moet je haar wriemelende benen en armen in een pyjama wurmen.... en kan je ze kriebelen en laat ze haar mooiste gegiegel horen... en durft ze wild worden en plots aan je haren trekken ... en springt ze uitdagend in de zetel op en neer, op en neer, op en neer,....
Soms pruttelt ze,... en is ze boos... en loopt ze ook weg maar niet al lachend... en durft ze te krabben en te bijten... en slaat ze haar grote zus... en gooit ze iets op de grond...

En soms BARST ZE UIT!
onverwacht en ongezien, een allesvernietigende eruptie van woede, vermoeidheid, verdriet, onmacht,... met een zondvloed van tranen, geschreeuw, gehuil, geroep, gekrab, gestamp, snot, spuug, gebrul, geblaas, geroep...
niet te kalmeren,
niet te sussen,
niet om te praten,
niet te knuffelen,
niet om te kopen met snoep,
niet te troosten,
niet voor rede vatbaar...
Vanuit de diepe krater die haar keelgat is, spuwt ze de woorden 'jij bent een stoute mama!'

Ik ben geen stoute mama maar gewoon een 'niet perfecte mama'
Ik sta met een uitbarstend kind in de school. Als dit slechts één kind is, pak je het kind onder de ene arm, boekentas onder de andere arm en been je de schoolpoort uit en de kous is af.
Nee, ik heb ook een 5jarige mee en een 6 maandertje op de arm. De 5 jarige gaat braaf zelf naar de fiets maar met nummer 2 en 3 ben ik toch even op de sukkel. De vulkaan is met geen stokken mee te krijgen. In haar woede-uitbarsting, smijt ze zichzelf op de grond, trekt aan de deur die vervolgens tegen haar gezicht kletst, krabt met haar nagels op de stenen, kruipt op handen en knieën door een plas, terloops merk ik op dat ze ook in haar broek heeft geplast. Onder het toeziend oog van andere ouders probeer ik rustig te blijven en haal ik alles uit mijn kast om het kind mee naar huis te krijgen. Tevergeefs....
Na 20 minuten scene, ben ik het beu. Ik zet nr 1 en nr 3 in de bakfiets en ga terug de school binnen om nummer 2 van de grond te rapen. Met gesleur, getrek gestamp, gekrab krijg ik haar toch in het fietsstoeltje maar de uitbarsting is nog niet voorbij. Jas, schoenen en kousen vliegen rond de fiets...
Met een woedend kind, zonder jas en op blote voeten, laveer ik fietsend naar huis... een jas vol spuug en snot raakt mijn koude kleren even niet....

Misschien denken sommige ouders nu aan 'kindermishandeling' ... ik denk meer aan 'oudermishandeling':
een krab in mijn nek, een schoen tegen mijn kaak, een bijna ontwrichte schouder, blauwe plekken op mijn rug....

Ik ben zeer begaan met het wel en wee van de wereld, het milieu, de natuur, ecologie, ... en hoe dit gaat verlopen en hoe we dit gaan overleven....
Maar op sommige momenten smelten deze zorgen als sneeuw voor de zon en is mijn grootste onzekerheid:
Hoe gaan we deze 3 jarige overleven?
Hoe gaan we deze 3 jarige overleven als dat een puber is?

Als ik onze 5 jarige beschrijf in vulkaanterm, is zij niet meer dan de Eiffel in Duitsland.
Als ik denk aan onze baby, hoop ik op nog een Eiffel maar ben ik, na onze Vesuvius, al tevreden met een Eyjafjallajokull
...
Word ongetwijfeld vervolgd
...
 
    

dinsdag 3 september 2013

Waar ik weer van sta te kijken...


dat de tijd precies sneller gaat dan je het kan vatten...

dat ik opkeek tegen een vakantie die 9 weken duurde en die gisteren plots voorbij was...

dat ik tijdens deze vakantie er toch in slaagde om met 3 kinderen (waaronder 1 baby) uitstapjes te doen en door omstaanders werd bekeken als een zottin...

dat kinderen de zee NOOIT beu worden...


dat kinderen de Zoo NOOIT beu worden...



 dat ons 5 jarig meisje een echt klein madammeke aan het worden is en dat ze dat zeker niet van haar mama heeft, die tot de leeftijd van 30 nooit een rok of kleedje wilde dragen...

dat onze bijna 3 jarige meid haar karakter en kuren met de dag erger worden en ik hoe langer hoe meer écht niet meer weet wat ik ermee moet aanvangen...

dat ik gisteren onze kleinste spruit van 3 maanden voor de eerste keer ging droppen in de crèche...

dat ik gezwicht ben voor de 'goedbedoelde' adviezen/verwijten en nu 'melkkoegewijs' melk af kolf in plaats van poedermelk te geven aan de jongste...

dat zwanger zijn en bevallen een vrouw lichamelijk echt kan ruïneren en dat mannen dat precies écht niet snappen...

dat je nooit te oud bent om bij te leren want zwanger zijn en bevallen kan blijkbaar uw ogen aantasten want ik zie dezer dagen super slecht... als ik iemand op straat niet herken, vergeef het mij want ik ga door het leven in een waas...

dat je nooit te oud bent om bij te leren want ik leerde een nieuw woord bij ... zijde : POORTSLETTEN. Voor wie het ook nog niet kent: poortsletten is staan sjauwelen aan de schoolpoort, voor of na schooltijd, met andere, voornamelijk mama's. Ik heb nog niet veel poortslettende papa's ontmoet. Ze zijn er zeker wel maar of ze ook onder de noemer SLETTEN vallen, weet ik niet. Er word sinds gisteren dus weer wat afgepoortslet en ik beken, ik doe er af en toe wel aan mee. Maar ik ga zeker geen half uur vroeger aan de poort staan om deze activiteit uit te oefenen. Zoveel tijd heb ik niet!

dat er in Antwerpen een zéér onverdraagzame bomma meerijd met bus 32 tussen de Zoo en Berchem Station. Gezinnen met kinderen en een buggy die deze buslijn willen nemen, pas op want de bomma in kwestie houd er zeer racistische opvatting op na jegens gezinnen met buggy's. De bomma mag van geluk spreken dat ik 3 kinderen mee had, anders had ik haar zeker eens goed haar vet gegeven maar mijn kinderen zouden niet begrijpen waarom ik een zielig oud bomma'tje zo zou aanvallen. Dus de brave burger in mij slikte alle woorden in en negeerde de aantijgingen aan mijn adres over buggy's die bussen blokkeren en dat buggy's na 16u30 toch niet meer op de bus zouden mogen want wij, jonge moeders, hebben toch tijd genoeg en kunnen toch gerust ook voor de spits een bus nemen! Zeer frappante opmerkingen want ik ben een grote voorstander van een wetsvoorstel dat zegt dat 65 plussers tijdens de spits niet op bus en tram mogen zitten, want die hebben pas tijd genoeg én rijden daarenboven ook nog gratis!! De politieke partij die dit voorstel kan verwezenlijken, heeft mijn levenslange stem!

dat ik soms veel wil schrijven maar, zoals iedereen, te weinig tijd heb of te weinig tijd vrij maak om dit te doen en dat erover klagen geen zin heeft...

dat de vakantie voorbij is en dat ik terug begin te werken en er eigenlijk veel zin in heb!!!

dat ik weer vol goede voornemens zit (het lijkt wel nieuwjaar hihi) en hoop deze waar te maken!!!






maandag 15 april 2013

The countdown...

Nog 6 weken en dan neem ik met veel plezier afscheid van mijn walrus-achtige verschijning nl zwanger zijn! En natuurlijk hopen we ter compensatie een prachtige wolk van een baby te mogen ontvangen!
Maar zoals menig zwangere vrouw wel kan bevestigen: zo zwanger zijn, dat maakt iets los in uw kop en dan doet of denkt ge dingen die aangrenzen bij het onrealistisch. Eén van die neveneffecten is de 'nest-drang'. Op zich heb ik er niet té veel last van omdat ik het op tijd hardhandig de kop in duw. Tijdens de 2de zwangerschap heb ik net hetzelfde gedaan en raar maar waar, sommige dingen die nu bij me opkomen, waren er toen ook al....??? Er is dus eigelijk niet veel veranderd in die 2,5 jaar. Hoewel er tijd genoeg was maar tijdens een niet-zwangere periode stoort een vrouw zich daar duidelijk minder aan. Mijn manlief duidelijk nog minder want vele van die jobkes behoren tot zijn takenpakket.
Neem nu onze slaapkamer... tijdens de vorige zwangerschap beloofde manlief eindelijk ons bed eens in elkaar te steken zodat ik niet elke ochtend van de grond moet kruipen 
Ziehier ons bed... staat mooi esthetisch tegen de muur... stof te pakken. Maar hé, manlief heeft het gisteren afgestoft... das ook iets hé. (kamer ook nog steeds niet geschilderd én zonder plinten...)


 En plots staat daar nog een nieuw meubel in onze kamer!! Dat brengt de toekomstige gebeurtenissen wel akelig dichtbij! En daarmee dus nog meer  to do-lijstjes en stress  en zo meer!!
Als ik dan aan een lijstje begin en naar 't stad fiets voor vanalles en nog wat, constateer ik terug thuis dat ik alsnog de helft ben vergeten, ondanks een geschreven briefke! Of ben ik halverwege al doodop en verlang naar de zetel om walrus-gewijs daar wat te liggen dikwezen.

Wat staat ons nog te doen:
- 2 kleedjes naaien: voor de 2 toekomstige grote zussen (dat doe ik mezelf aan want écht noodzakelijk is dat niet als je een kind krijgt, maar wel leuk :)  )
- Geboortekaartjes printen: ( ben al 2 keer papier gaan kopen en ik kom telkens niet toe. In één keer genoeg papier kopen is te moeilijk voor een zwangere vrouw... die logica is tijdelijk niet beschikbaar.)
- Geboortekaartje drukken: Dit is nog een taak voor manlief want die maakt er een erezaak van om een houtsnede te maken, in 5 kleurlagen over een oplage van 150 kaartjes = 750 keer manueel afdrukken, succes liefste!!
(toch enige lichte stressaanval nu ik het zo geschreven zie staan...)
- Geboortesnoepkes: zoals bij de 2 anderen willen we er ook the famous Jelly Beans bij. 2 maanden geleden zag ik naast het modemuseum een snoepwinkeltje waar ze die dus verkopen. Na weer een verwarrende fietstocht richting stad, bleek die winkel gesloten (failliet of zo??). Nu dus op zoek naar ander adres...
- Suikerbonen en snoepjes afwerken. 
- Stempels afhalen: naamstempel voor het kaartje is klaar en daar zat gelukkig geen schrijffout in maar de naam van de papa was duidelijk wat moeilijker en die moet de meneer opnieuw maken :( Morgen kan ik dus weer heen en weer fietsen!!
- De hele papierwinkel voor kindergeld en zo in orde brengen
-....
Hoe meer ik nadenk, hoe meer erbij komt dus ik ga stoppen met nadenken!

Na het verhuizen van het babybed, kwam er in een andere kamer plaats vrij voor een 'groot' bed. Als ik onze kleine meid daar zo zag zitten, kreeg ik een kleine krop in m'n keel! Ze worden toch wel snel groot!!!
(Het duurde wel tot 21u30 voor de grote meid in slaap was, na nog wat heen en weer getrippel in haar kamer, genietend van een vernieuwde vrijheid, zalig toch...)


 
(foto genomen door grote zus M die ook best fier was)






 







maandag 25 maart 2013

Overpeinzingen om 'U' tegen te zeggen :)

Naar aanleiding van een (eerder deprimerend) gesprek op café zaterdagavond, zit ik met een hele hoop dingen in mijn hoofd die er nu in zitten maar die ik zaterdag niet gezegd kreeg. Ik loop er al een heel weekend over na te denken en ik denk dat de kern van de zaak ligt bij het feit dat ik momenteel wel goed in mijn vel zit maar dat dat niet bij iedereen het geval is en dat het soms moeilijk is dat uit te spreken. Die 2 tegenstrijdige gevoelens kwamen met elkaar in conflict en dat is best confronterend.


Vele gesprekken in mijn omgeving gaan vaak over dezelfde dingen: we zijn allemaal dertigers met een drukke job, ambities, kinderen, hobby's, weinig tijd, te weinig centen, dromen, verwachtingen en ga zo maar door. Ik moet hier verder niet over uitweiden want ik denk dat bijna iedereen dit kent/begrijpt. Wat me echter een beetje alarmeert, is dat er in mijn omgeving (dichtbij en veraf) steeds meer leeftijdsgenoten kampen met depressies, burn out, negativisme, zwartgalligheid en zo meer. Sommigen zelf zo ver dat heel hun leven door elkaar word geschud en alles en iedereen in vraag wordt gesteld. Ik durf zelf te zeggen dat er enkelen zo diep zitten of zijn gegaan dat verder leven geen zin meer lijkt te hebben. Dat is hard!
Als je weet dat deze mensen, voor de buitenwereld, vaak alle ingrediënten lijken te hebben voor een perfect gelukkig leven ( relatie, geen financiële zorgen, gezinnetje, huisje, tuintje,...) besef je dat deze façade geen formule tot relatief geluk is.
De vraag die ik me dan stel, is waar komt dit fenomeen vandaan? Ik ben geen psycholoog of wat dan ook dus een erg diepzinnig antwoord ga ik er zeker niet op geven. Ik prijs mezelf al gelukkig dat alles in mijn hoofd nog redelijk overeind staat. Maar waar ik me aan stoor, is de manier waarop mensen in het algemeen, zichzelf willen profileren naar anderen. Hierin speelt de sociale media en de prestatie gerichte maatschappij ook een zeer grote rol. (Dit heb ik niet uitgevonden hé, daar hebben slimmere mensen voor mij al onderzoek naar gedaan.) Je moet als mens al stevig in je schoenen staan om door deze façades heen te kijken en niet te vervallen in de gedachte dat het bij anderen allemaal beter gaat dan bij jezelf.
Iedereen wil zich zo tof en speciaal en happy en perfect mogelijk afspiegelen. Hierdoor gaan anderen dit nog meer willen overtreffen en ga zo maar door. Op de duur kan je niet meer perfecter en happy-er worden/zijn dan je 'vrienden'. Je stoot met je kop tegen het plafond en dat is geen leuk gevoel.
De maatschappij (amaai das een zwaar begrip...) doet alsof the sky the limit is, maar dat is bull shit. Er is wel degelijk een limiet want je bent maar een mens op deze aardbol. Een limiet is niet slecht hoor. Als er geen limiet is, is er een oneindigheid aan keuzes maar ons hoofd kan dat niet vatten en op een bepaald moment zal dat ontploffen.
Op de schoolbanken word ons geleerd dat we alles kunnen bereiken wat we willen en dat iedereen een plaats verdient op de bovenste trap waar het grote geld, geluk en glorie op ons liggen te wachten.
Wat een complete illusie!!!
Niet elk individu is weggelegd voor een fantastische carrière in wat voor fantastisch groot bedrijf met veel aanzien en een vette pree en een auto onder uw gat en een lap top en iphone en ipad en privé gat-af-veeg-secretaresse en...  Laat staan dat je dit dan perfect harmonisch kan combineren met op tijd thuis zijn voor quality time met die perfect opgevoede kindjes, wekelijks romantische uitjes met je man/vrouw, het perfecte sex-leven, familiale en vriendschappelijke relaties onderhouden, hobby's....
Men spiegelt zich te vaak aan de anderen, in plaats van te kijken naar wat je zelf hebt en echt wil. Men wil zo hard voldoen aan een bepaald verwrongen beeld en daarbij verliest men zichzelf uit het oog. Is het fout om een minder glamoureuze job te hebben maar die je wel gemoedsrust en een goed gevoel geven?  Is het fout om part time te gaan werken maar dan wel het gevoel hebt dat je jezelf en je privé leven beter op de rails hebt?  Want face it: die minder glamoureuze jobs zijn ook super noodzakelijk en kunnen ook echt tof zijn! Niet iedereen is voor hetzelfde in de wieg gelegd. Niet iedereen kan op dezelfde traptrede zitten. Het lijkt nu alsof ik pleit voor een easy hersenloze job maar dat is zeker niet zo. Waar ik wel achter sta is dat je een job doet waar jezelf gelukkig van word. Een job is iets waar je veel tijd in steekt dus waarom dat tegen je zin doen en hierdoor opgekropte frustraties ontwikkelen? Als mensen niet zouden denken 'wat gaat mijn buurman of schoonfamilie hiervan vinden' of 'ik moet nog meer en beter dan een andere', zouden meer mensen bewust kiezen voor een job met een grotere tevredenheidsfactor dan met een prestige-factor.

Na 6 jaar hogere studies had ook ik grote verwachtingen maar alles verliep net iets anders. Noodgedwongen vond ik na mijn studies een job als verkoopster. Er moest geld binnen komen hé en de confrontaties met deze harde realiteit leer je niet op de schoolbanken. Ze stomen je klaar met de verwachting dat je na je studies alles aan kan en dat de wereld zit te wachten op jou en je unieke talenten!! 
Niets van mijn grote verwachte ambities kwamen er maar wel het besef dat er geld moest komen om te overleven. Wij komen niet uit een nest waar een start gepaard gaat met een mooie som geld op de rekening. Wij werken voor elke euro en stampen alles zelf uit de grond. 
Wat me dit heeft geleerd is vooral niet niet neer te kijken op mensen die een job uitvoeren die in uw ogen 'minderwaardig' of 'laag' is. Ik denk niet dat mijn docenten hadden verwacht me aan te treffen in een kledingzaak als verkoopster. De blik in hun ogen zegt meer dan hun woorden.
 Maar met trots kan ik zeggen dat ik deze job ook graag heb gedaan. Natuurlijk kon ik er ook over zagen en klagen maar globaal gezien was het nog niet zo slecht hoor! En niet te vergeten, ik had wel een job en ik ben nu trots dat ik dat heb gedaan en dat die job voor mij een start is geweest naar een volgend deel van mijn professioneel leven.
Ideaal en perfect was dat niet maar bestaat dat wel: De ideale job?
NEE, wie beweert de ideale job te hebben, prijs jezelf dan gelukkig want u bent vast de enige op 1 miljoen werkenden. Je kan proberen deze job te zoeken maar spijtig voor velen, zal deze er nooit van komen. Een schande is dat niet hoor. Dat is de realiteit. En mensen uit je omgeving die doen alsof ze die wel hebben, zijn vaak die zogenaamde perfecte virtuele pagina mensen. 

Komt hier nu eigelijk een gevatte oplossing uit?
Weer moet ik u teleurstellen want ik bezit de kennis van de ultieme oplossing niet. Anders zat ik nu vast ergens op nen chique bureau met een dikke pree en niet thuis voor mijn aftands computerke mijn kostbare tijd te vertypen :)

Ik denk dat ik een surrealistische pleiter ben voor het 'persoonlijke' geluk.
Doe exact dat waar de maatschappij goed in is: wees egoïstisch!!!!   Denk ook eens aan jezelf en aan je eigen geluk! Ga voor een job waar je je goed bij voelt maar waar je niet jezelf totaal weggeeft om vervolgens leeg en gedumpt achter te blijven. Kies voor een totaalpakket waar je persoonlijk en professioneel een balans kan vinden en laat je zeker niet leiden door wat anderen zouden denken of zeggen. En wees niet té loyaal aan anderen want dumpen is (spijtig genoeg) een maatschappelijk ingeburgerd gegeven.  Durf veranderen, proberen, zoeken,.. eens met uw kop tegen een plafond of muur lopen is geen schande. Je kan er beter uit leren en iets positief uit halen. En er zullen altijd dingen tegen zitten en tegenslagen zijn maar het heeft ook weinig zin je druk te maken over vragen als: wat als? en wat is er binnen 6 maanden of 5 jaar? dat weet toch niemand! Wat zou je er dan nu al over liggen piekeren?  Je kan maar proberen vandaag je best te doen en te handelen naar wat er vandaag binnen je mogelijkheden ligt. 
En wat doe ik daar zelf mee?
Ik heb 7 jaar geduldig gewerkt en gedroomd en ben 6 maanden geleden gestart als zelfstandige. Simpel is dat zeker niet. Maar ik probeer vandaag te doen wat ik denk dat juist is en wat ik denk dat me vooruit kan helpen. En of ik niet bang ben dat mijn project niet zou lukken? Natuurlijk ben ik daar gezond bang voor maar ik ga nu al niet in een hoekje zitten huilen voor iets dat ik niet weet! Ik kan alleen maar hopen en positief denken. Wat voor iemand zou ik zijn om nu al te zeggen dat het mij niet gaat lukken??!! Dat is toch te absurd. Ik doe vandaag de dingen zoals ik ze vandaag denk goed te doen en ik hoop dat dit vruchten afwerpt naar de toekomst. En of me dat ook gelukkig maakt? Financieel verdien ik nog geen eurocent meer dan toen ik als verkoopster werkte, ik stort al mijn inkomsten in de put die 'zelfstandig zijn' met zich mee brengt. Ik ben blij dat mijn man iets meer verdient om mijn droom te bekostigen en ik besef al 6 maanden lang elke dag: Ik ben een gelukzak dat ik dit kan doen!' En als het toch mislukt, heb ik dit toch gehad en kan ik mezelf later niet verwijten dat ik het niet geprobeerd zou hebben. En voor de rest komt wat komt en dat zien we dan wel.
Sinds de geboorte van onze oudste dochter, schrijf ik een soort dagboek met allerlei anekdotes, belevenissen en ontwikkelingen van onze kinderen. Onlangs besefte ik dat ik altijd over de kinderen schrijf en over praktische dingen van mama en papa maar ik schrijf nooit over hoe ik me voel of wat mijn persoonlijke gemoedstoestand is. Mijn kinderen hebben het recht dat te weten! Ik kan momenteel eerlijk zeggen dat ik me gelukkig voel, met man, kindjes, job, privé, familie, vrienden,... En wij hebben ook onze tegenslagen hoor en we hebben het niet altijd gemakkelijk en soms is alles echt KAK maar toch..... globaal genomen kan ik eerlijk zeggen dat ik wel gelukkig ben... 
Ik hoop en wens voor u allen hetzelfde!!
C...

woensdag 13 maart 2013

Mijn PR-assistente?

Zelfstandig zijn betekent 'jezelf verkopen', iets waar ik niet erg sterk in ben. Maar plots is daar hulp vanuit de hemel, iemand die dat wel doet in mijn plaats!! SUPER!
Na wat reclame en een publicatie HIER, stijgt plots het bezoekersaantal van mijn blog! Dank aan Ysabje maar ik ga niet aan haar kunnen typen qua 'posts' hoor. Jullie zullen iets meer geduld moeten hebben.
Werken, kinderen, zwanger zijn, huishouden, jullie kennen het wellicht allemaal  = veel plannen, weinig tijd, en ga zo maar door!!!
Ik doe mijn best, ben niet perfect, ik probeer te multi-tasken:
- bak pannenkoeken tijdens het bloggen (of is het eigenlijk andersom). Resultaat: al 2 verbrande pannenkoeken (hoe zit dat weer met die ezel en die steen??)
- probeerde deze middag baby-geschenkjes in elkaar te naaien en ondertussen de kinderen fruit te voederen. Resultaat: fruitvlekken op de baby-cadeau's. Sorry kersverse mama's maar als jullie 2de kind er is, zullen jullie dat wel begrijpen.
Ondertussen hoor ik op de achtergrond een imitatie van mijn woorden uit de mond van de oudste dochter = zeer confronterend en gênant.

Ondertussen worden de aangebrande pannenkoeken koud omdat moederlief aan het scherm van de computer vastplakt. Maar bij deze dus mijn oprechte dank aan Ysabje!
En morgen ben ik een halve dag jouw persoonlijke foto-assistente! BELOOFD!!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...